Gisteren ben ik begonnen met de Miracle Morning methode, het gaat er om dat je eerder op staat en dan verschillende dingen doet om je ochtend goed te starten. Ik zette mijn wekker een uur eerder en ging aan de slag.
Een van de dingen is beweging, ik besloot onze pup Draco mee te nemen naar het schoolplein. 2 vliegen in 1 klap dacht ik. Ik vergeet op die momenten in te calculeren hoe stressvol het is om een pup mee te nemen naar schoolplein vol kinderen. De fietsband van mijn jongste moest opgepompt worden en mijn oudste wilde op zijn skeelers naar school.
Net op de laatste bel waren de kinderen binnen en ik stond hijgend en puffend uit te blazen op het schoolplein.
De terugweg liep ik een stuk rustiger terug, en onze oh zo energieke pup had ook even een pauze nodig onderweg. Dit doe ik morgen anders dacht ik bij mezelf.
In de middag toe n ik de kinderen weer lopend op ging halen voelde ik een vervelend spiertje in mijn lies trekken. Oei dacht ik… Mijn lijf kennende loop ik dit er niet uit maar juist in. Ik was al onderweg naar school en dacht tja, ik heb niet echt een andere keus. Mijn oudste kan nog wel alleen terug naar huis maar mijn jongste stuur ik nog niet alleen op weg vanuit school.
Op het schoolplein aangekomen sta ik ongemakkelijk te wachten, als een vader van een klasgenootje van Abel me aanspreekt. Blijkbaar heeft mijn man bij de voetbal gesproken over mijn beroepskeuze en hij geeft me een compliment. We hebben dezelfde opleiding gedaan namelijk werktuigbouwkunde, maar zijn beide een andere richting op gegaan.
Tijdens het wachten merk ik dat de pijn erger wordt en sta wat ongemakkelijk te wachten op de jongens. Ik loop rustig terug terwijl zij hard vooruit fietsen en bij elke overgang wachten.
Thuis aangekomen voel ik pas hoeveel het werkelijk pijn doet, ik kan bijna niet staan of lopen. Ik kreeg in 2015 de diagnose Fibromyalgie. Dus dit klinkt vast heel bekend voor mensen met fibromyalgie of een andere chronische aandoening. Ik besluit het de rest van de avond lekker rustig aan te doen.
In mijn ogen is dit wel iets wat we als vrouwen vaker doen, de pijn verbijten, zo normaal mogelijk doen tijdens menstruatie, ovulatie of emotionele pijn. Maar is dit wel zo normaal? Ik denk het niet. En als het dan niet lukt om “normaal” te doen omdat de pijn te erg is, dan verstoppen we het alsnog veel te graag en schamen we ons of voelen schuld gevoel naar onze omgeving.
Wil jij weten hoe je naar je beter naar je lichaam luistert? Luister dan naar deze gratis webinar luisteren naar je lijf.
Lieve groet,
Lotte Voskes
